Zelfafwijzing kom ik veelvuldig tegen in het werken met mensen. Het contact met de liefde in het zelf is minimaal of verdwenen. Al op zeer jonge leeftijd is het zelf afgewezen als reactie op de interactie tussen het zelf en de ouders. Wat ik vaak tegenkom in deze als oorzakelijkheid zijn:
- trauma in generaties (transgenerationele overdracht)
- ongewenste zwangerschap
- geboortetrauma
- onveilige jeugd
- instabiliteit in het zelf van de ouder(s) vaak door eigen traumatische ervaringen
Het gevolg is dat in het zelf delen zijn ontstaan. Delen die het zelf regisseren. Helaas onbewust.
Delen
De uitdaging zit altijd om het zelf te begrijpen. Hoe het zelf vorm heeft gekregen en acteert. Om dit goed te verstaan dienen we de ontwikkeling van een mens zorgvuldig te begrijpen. Daarnaast de ontwikkeling van de ouders en grootouders. Alleen de eerste lijn is niet altijd voldoende. Dan krijgen wel helderheid en begrijpen we waarom het zelf is afgewezen. Dan begrijpen we ook hoe angst, somberheid, paniek en traumagevoelens hun bedding hebben in de oorsprong van de ontwikkeling van het zelf.
Genen
Uit onderzoek is gebleken dat wanneer ouders al op jonge leeftijd zijn getraumatiseerd dit zorgt voor mutatie verandering in de genen. Verwekken de ouders dan kinderen dan zijn gevoelige gen