Op 13 oktober 2021 werd in het programma ‘het uur van de wolf’ de documentaire ‘Hoe over leef ik’ uitgezonden.
Een documentaire over het leven van de schrijfster Francine Oomen. In deze documentaire onderzoekt ze hoe zij de ‘weeffouten’ kan herstellen die haar familie van generatie op generatie heeft doorgegeven. Een documentaire die intergenerationeel oftewel transgenerationeel trauma belicht.
Intergenerationeel trauma
Om jezelf te begrijpen dien je in mijn ogen 3-4 generaties terug te gaan. Wanneer je in de spiegel het beeld van jezelf waarneemt dan weerspiegelt dit beeld deze generaties. Vreemd nietwaar terwijl je er jouw identiteit aan ontleend.
Veel mensen erven de traumatische ervaringen van hun overgrootouders, grootouders en ouders. Ze worden veelal stilzwijgend doorgegeven. We spreken dan van intergenerationeel of transgenerationeel trauma.
Veelal betreft dit zoals Prof.Dr. Franz Ruppert het noemt het systeembindingstrauma. Wat wil zeggen dat je moeder zich onvoldoende aan je heeft kunnen hechten. Waardoor een gezonde symbiose niet is ontstaan waardoor veelal zelfafwijzing ontstaat. Echter de oorzaak ervan ligt al generaties eerder zoals ook in de documentaire wordt belicht.
In de documentaire zie je overduidelijk wat de impact van een dergelijk trauma is. Later zal pijnlijk duidelijk worden wat moeder is overkomen en zo ook Francine haar dochter.
Een systeembindingstrauma laat de sporen zien van de moeite om liefde vorm te geven. Want wat is liefde: een vraag die Francine zichzelf stelt in de documentaire. Het trauma van de liefde laat zich overduidelijk ervaren in haar leven. Wat betekent verbroken relaties. Daarnaast de moeite om zich te verbinden met de eigen kinderen toen ze nog jong waren.
In de documentaire komen beide kinderen aan het woord en vertellen wat voor een impact het bindingstrauma op hun leven had.
Helaas komt dit veel voor en zijn veel gezondheidsklachten daarvan een gevolg. Wanneer de moeder niet in staat is om zorg te dragen voor een gezonde symbiose en veilige hechting dan ontstaan in het kind daardoor problemen.
Doordat het kind dan bepaald gedrag vertoont dan richten zich al snel de pijlen op het kind. In mijn ogen onterecht omdat het kind hier helemaal niets aan kan doen. Het kan niets anders dan gedrag vertonen waarin het eigenlijk vraagt om begrepen te worden. Echter wordt dit vaak onvoldoende of niet begrepen.
En dan kan het nogal eens mis gaan waardoor op het kind allerlei etiketten worden geplakt. Maar de werkelijke oorzaak is al generaties eerder ontstaan. De documentaire laat dit op een verhelderende pijnlijke wijze zien. ‘De schreeuw naar liefde’. Een voorbeeld van een systeembindingstrauma.
Op latere leeftijd en in relaties ontstaan daardoor vaak klachten en systemische verstoringen.
Hoe je een systeembindingstrauma en een bindingstrauma herkent
In de praktijk komt dit neer op dat er onvoldoende afstemming was van veelal de moeder naar jou toe. Wat je daarvan merkt in jezelf en je huidige relatie dat kenmerkt zich vaak door:
In jezelf komt dit veelal neer op:
- het gevoel dat je er niet toe doet
- jezelf voortdurend wegcijferen
- alsmaar moeten presteren
- jezelf opblazen (groter maken)
- jaloezie
- je eenzaam voelen
- je eigen wil komt onvoldoende tot een gezonde expressie
- moeite met het duiden van je gevoelens
- weinig tot geen lichaamscontact
In een relatie weerspiegelt zich dit vaak in:
- onrust
- is dit wel de ware voor mij?
- aansturen op conflicten
- jaloezie
- alsmaar bevestiging zoeken
- moeite met het vormgeven van intimiteit
- niet kunnen genieten van seksualiteit
- je eigen behoeften en verlangens onvoldoende of niet uiten
- onvoldoende gezonde autonomie binnen de relatie
Systemisch zie je vaak dit gebeuren
- je niet gezien voelen
- het idee dat je er niet bij hoort
- eenzaamheid
- voortdurend het idee dat je brandjes dient te blussen binnen de familie
- de schijn ophouden
- het verbreken van familiebanden
- verstrikt zitten in delen van (groot) ouders
Het trauma van de liefde
Franz Ruppert noemt het ‘de trauma van de liefde’. Iets waar mens en dier immer naar streven.
Echter wanneer je beschadigd bent, er die afstemming niet of onvoldoende was, dan kun je maar 1 ding en dat is overleven. In de documentaire zie je dit ook gebeuren. Francine benoemt het als keihard werken en dat is ook wat er vaak gebeurd: want dan doe ik ertoe en krijg ik aandacht. Keihard werken is een overlevingsstrategie. Er zijn er echter vele meer!
Echter de onderliggende pijn blijft een roep om liefde. Vaak wordt dan weer een poging ondernomen. Doch enkele kindsdelen, zoals zij het heel treffend verwoordt in de documentaire, zijn zo angstig en ‘terroriseren’ alsmaar de verbinding. Deze delen leven in angst en zijn verstoten van liefde. Ze vinden het eng. Waardoor er geen verbinding vanuit liefde kan ontstaan. Dat is echt onmogelijk!
Een mooie werkvorm om dit uit te werken en dit bindingstrauma te helen is identiteitsgerichte psycho trauma therapie. Het brengt je in contact met de delen die in jou om aandacht vragen waardoor gerichte afstemming en behandeling kan plaatsvinden.
Denk je nu na het lezen van dit artikel: dit gaat over mij? Kom eens langs en ervaar wat ik voor je kan betekenen.
Meindert Telkamp
Meer informatie?
Uur van de Wolf: woensdag 13 oktober 2021 – seizoen 17 aflevering 50
Prof. Dr. Franz Ruppert – Ich wil leben, lieben und geliebt werden
Prof. Dr. Franz Ruppert – Liefde lust en trauma